Deniz her gün okul çıkışı evimizin yakınındaki etüde geliyor, iş çıkışı onu alıp beraber eve giriyoruz.
Amma velakin gelmişim koştur koştur etüde, haftanın üç günü bir şekilde sürekli benimle pazarlık halinde, mutlaka ya kırtasiyeye uğranıp bir zerzevat alınacak veya bakkala uğranacak ya da dışarıda yemek yeme pazarlığı....
2 senedir etüde gidiyor, 2 senedir aynı muhabbet halindeyiz, ama tabii insan sabrının bir sınırı var, işte bugün sabrımın taştığı gün oldu...
Bu sene kesin kurallar koydum, hafta içi acil durum olmadıkça kırtasiye yok, zaten ev en iyisi benim diyen kırtasiyeciden daha çok eşya ile dolu, 2 ayda bir ayıklıyorum, evden bir çocuğa tümüyle yetecek kırtasiye eşyası çıkıyor, deliricem... Diğer bir kural da hafta içi zorunlu olmadıkça dışarıda yemek yok, hamburger keyfi hafta sonu olacak, zati kendimizi dar eve atıyoruz cık cık cık...
salı günü şansını denedi kırtasiyeye gidelim, öğretmenine bir resmini hediye edecekmiş, fotokopisi lazımmış; dedim ki hafta sonu. Dün akşam yie aynı muhabbet, kibarca hafta sonuna söz verdiğimi hatırlattım yine... Bugün akşam yine etüd çıkışı "anne kırtasiyeye gitmem lazım, ucum bitti, resmi fotokopi çekeceğim." Kibarca yolumuzu değiştiremeyeceğimi hafta sonu için söz verdiğimi bildirdim. Vay efendim bir diklenme bana, bir bağırma çağırma ağlama, işte o an koptum.. Hayatımda ilk kez suratına tokat indirme raddesine geldim, zor tuttum kendimi, ellerim titreyerek.....
Bağırdım, çağırdım gıkı çıkamadı, eve geldik, bu akşam kendisiyle konuşmayacağımı söyledim, başladı hüngür şakır... Kim takar, ben de şalterler atmış vaziyetde, ben burnmdan soluyarak, Deniz sümükle karışık yemeğini yedi...
Yemeğini bitirdi, geldi yanıma kağıtdan yaptığı uçağı hafifce önüme koydu; uçağın üstüne şunu yazmış: "Anne lütfen konuşalım, yoksa valizimi alır giderim" Bir anda kahkaha kopardım, ne diyeceğimi bilemedim sarldım kuzuma... O da yazık bir eşzamanlı gülme ağlama krizine girip ne diyeceğini bilemeden sarıldık biribirimize...
Deniz'i tanıyanlar bilir, isteklerinde inanılmaz ısrarcı bir çocuk, ancak beni bu huyu delirtmek üzere, tek umudum bu huyunun gelecekte tuttuğunu koparan kafasın koyduğunu yapacak olan bir kişilik olmasıyla örtüşmesi ..:-)
Velhasıl çocuk yetiştirmek zor zanaaattt... baksana büyüdü adam oldu bana dikleniyor üstelik işi valizini alıp gitmeye kadar getiriyor....
