Ayrı ilk tatilimiz bu.. Daha önce iş gezisi veya bir kaç günlük kısa tatil için ayrı kaldık ama bu seferki çok başka. Deniz şu anda Zeycan ablasıyla otobüste anneannesinin Bodrum'daki yazlığına gidiyor... 2 hafta boyunca kalacak, sonra biz de umut ediyoruz bir 4-5 günlüğüne gidip kızımızı alıp döneceğiz.
Şubat ayından beri anneannesiyle kendi aralarında program yaptılar, ben tamamen olayın dışında kaldım. Efendim birlikte denize gireceklermiş, zeycan ablası ona kocaman kumdan kaleler yapacakmış, akşamları Akyarlar'a gideceklermiş, bocukdan bilezik kolyeler alacaklarmış mış mış mış... Düne kadar gıkı çıkmadı, sürekli bana bağımsız planlarından bahsetti, vauv yahu benim kızım büyümüş dedim kendi kendime.. Hatta dün takılayım dedim "ya ben sensiz ne yapacağım dedim" ne dese beğenirsiniz, "boşveeeerr anne zaman çabuk geçer sen de keyfine bak ben yokken" nasıl yani???
Amma velakin bu akşam büyü bozuldu, otobüsü saat 23.30 da, saat 20.00 civarı bir baktım ağlıyor ama nasıl ağlamak, yüreğinden yüreğinden, ciğerinden ciğerinden... Sakinleştirmek çok kolay olmadı, kah konuştum, kah oyun oynadık derken evden çıkana kadar ara ara ağladı... Neyse otobüsün orada Zeycan ablası ile karşılaşınca (Deniz e okul sonrası bakan kişi olur kendisi) akan sular durdu. Kakara kikiri yapmaya başladık bir anda ve Deniz ağlama modundan tamamen çıktı ve güzelce sarılıp vedalaştık. Allahtan son karede gülen bir Deniz vardı, yoksa gecem çok kötü geçecekti....
Biz de karı koca bu fırsatı en iyi şekilde değerlendirmeğe çalışacağız tabii. Gerçi önümüzdeki 5 gün Eray korkunç yoğun, sabah 6 akşam 9 şeklinde mesaisi... Ben bu arada çat kapı ziyaretler, spontan çarşı keyfi, fitness ve havuz şeklinde takılacağım. Eray biraz rahatlayınca bir 10 gün de bu işin keyfine varacağız gibi gözüküyor her akşam alemde mi olucaz ne???
